χαράλαμπος πετράς ψυχολόγς Tag

H συνάντηση με μια άλλη ύπαρξη, η επιθυμία για αγάπη και δεσμό είναι μια φυσική, έμφυτη τάση που καθορίζεται και διαμορφώνεται ψυχοπολιτισμικά σε κάθε τόπο και χρόνο, σε κάθε γενιά. Η συντροφικότητα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή. Ωστόσο, η ίδια η εγγύτητα,  η διαφορετικότητα, η προσωπική ιστορία του καθενός σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε σχέση φυσιολογικά, μπορούν να μετατρέψουν την συντροφικότητα σε ένα πεδίο εξουσίας και ανταγωνισμών. Ακόμη και σχέσεις που γενικά αναπτύσσονται ομαλά, ενδέχεται να βιώσουν τέτοιες φάσεις οι οποίες ευτυχώς, δεν είναι αναπόφευτκες ή μη διαχειρίσιμες. Στο άρθρο αυτό δεν μιλώ για περιπτώσεις παθολογικές όπου στην σχέση αναπτύσσεται βία και κακοποίηση ως το βασικό μοτίβο σύνδεσης. Αναφέρομαι στους συντρόφους που είναι γενικά λειτουργικοί στη ζωή τους, μπορούν να ακολουθήσουν κάποιους κανόνες, να αγαπήσουν, να αποδεχτούν ότι δεν υπάρχει το απόλυτο, το ιδανικό,

Ο δρόμος που βαδίζει ο καθένας μας στη ζωή περνά μέσα από σημαντικά γεγονότα, αποφάσεις, επιτυχίες, αποτυχίες και επιλογές που μέσα τους κρύβουν κέρδη και απώλειες. Σε κάθε σταθμό βιώνονται μια σειρά από αλλαγές. Και κάθε αλλαγή έχει δυο πτυχές: τη δέσμευση στο καινούριο και την αποδέσμευση από το παλιό. Από τη μία η αφοσίωση και από την άλλη ο αποχωρισμός, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δυο δυνάμεις αντίθετες στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της ωρίμανσης. Στο άρθρο αυτό θέλω να σταθώ στους αποχωρισμούς και να τους δώσω λίγο χώρο. Έννοιες όπως αποχωρισμός, αποδέσμευση, απεμπλοκή, απαγκίστρωση, αποχαιρετισμός, καθρεφτίζουν τον ανθρώπινο πόνο κατά τη διάρκεια μιας αλλαγής και συντροφεύουν την ελπίδα της ανανέωσης. Το αποχωρίζεσθαι εστί φιλοσοφείν και σίγουρα μια δεξιότητα που πρέπει να καλλιεργηθεί νοητικά και συναισθηματικά για να πορευθούμε με υγεία και δύναμη. Όσο αυτοέλεγχο χρειάζεται η δέσμευση σε