ψυχολογία Tag

Η ανάγκη για διακοπές, όπως όλες οι βαθύτερες επιθυμίες και ορμές μας, είναι η φωνή του εαυτού μας. Η ψυχοσωματική κόπωση και το αυξημένο στρες είναι ενδείξεις, δηλαδή μηνύματα του πνεύματος και του σώματός μας στα οποία καλούμαστε να ανταποκριθούμε. Μια καλή σχέση με τον εαυτό σημαίνει μεταξύ άλλων, και αντίληψη των αναγκών του. Αντίθετα, η αδιαφορία απέναντι σε αυτά τα μηνύματα οδηγεί σε πτώση της απόδοσής μας και αυξάνει τις πιθανότητες για εμφάνιση ψυχολογικών προβλημάτων. Οι επιστημονικές έρευνες προτείνουν την ισορροπία και την κυκλικότητα. Έρευνες έχουν αναδείξει ότι η αποσύνδεσή μας από το περιβάλλον εργασίας και τους ρυθμούς που το χαρακτηρίζουν, λειτουργεί τόσο προληπτικά όσο και αναζωογονητικά. Η φυσική απόσταση από τον χώρο δουλειάς είναι σημαντική ωστόσο δεν αρκεί. Εκείνο που χρειάζεται είναι η ουσιαστική, ψυχολογική απόσταση από την εργασία, από όλα εκείνα τα στρεσογόνα στοιχεία που προκαλούν ψυχοσωματική κόπωση. Ιδιαίτερα

Τι συμβαίνει σε νευρογνωστικό και ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο κάθε φορά που καλούμαστε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας; Πώς αποτυπώνεται η αυτογνωσία στον εγκέφαλο και την συμπεριφορά μας; Το άρθρο αποτελεί μια σύνοψη όσων κρύβονται πίσω από τη λέξη "εγώ", όσα νιώθουμε και πιστεύουμε ότι είμαστε. Πώς λειτουργεί η συνειδητότητα του εαυτού στους ενήλικες και πώς μπορεί να βοηθήσει η ψυχοθεραπεία στην αυτογνωσία μας; Η συνειδητότητα είναι μια ανώτερη κατάσταση του ανθρώπινου οργανισμού. Η συνειδητότητα του εαυτού (Self-Counsciousness). Ο εαυτός και η συνειδητότητά του είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα στην ψυχολογία. Αποτελεί ταυτόχρονα μια νευροφυσιολογική, ψυχοσυναισθηματική και κοινωνική διεργασία. Σώμα, συναίσθημα και περιβάλλον αλληλεπιδρούν κάθε φορά που σκεφτόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε κάθε στιγμή αυτογνωσίας μας αποτυπώνουμε το ψυχολογικό μας «τώρα» που βιώνουμε πίσω από κάθε «εγώ» μας. Όλες οι προσεγγίσεις – νευροεπιστήμες, ψυχολογία, κοινωνική θεωρία- καλούνται να απαντήσουν σε

Η επιλόχειος κατάθλιψη αποτελεί την εκδοχή ενός μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου το οποίο εξ ορισμού επηρεάζει τη συνολική λειτουργικότητα της μητέρας. Σε αυτή τη βάση, θεωρείται ότι επιφέρει σημαντικά ελλείμματα στην ικανότητά της να ανταπεξέλθει στον ρόλο της, γεγονός που φαίνεται να συμβάλλει αρνητικά στην ανάπτυξη του παιδιού. Ωστόσο, τι στοιχεία προκύπτουν από την σύγχρονη έρευνα, ποιοι είναι οι παράγοντες που συνυπολογίζονται και τι συμβαίνει με το σύνολο του οικογενειακού συστήματος; Η έννοια της επιλόχειου κατάθλιψης επικεντρώνει το ενδιαφέρον στο πρόσωπο της μητέρας η οποία ενοχοποιείται και τελικά λειτουργεί στην κοινωνία μας ως «αποδιοπομπαίος τράγος» αφήνοντας στο σκοτάδι τον ρόλο του συζύγου και πατέρα αλλά και τη συνολική ανάπτυξη της οικογένειας ως σύστημα. Το άρθρο στοχεύει στην παρουσίαση και επεξεργασία πρωτογενών ερευνών, από την οποία προκύπτει η ανάγκη για μια συστημικά προσανατολισμένη ποιοτική έρευνα. Τι λέει η επιστημονική έρευνα; Οι Sidor et al (2011),

Έρευνες δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, στην περίοδο κρίσης και ανισορροπίας που βιώνουμε. Φαίνεται ότι ή αύξηση της ανεργίας, η μείωση ή απώλεια εισοδήματος συσχετίζονται με αύξηση των συμπτωμάτων κατάθλιψης, άγχους και των αυτοκτονιών. Παράλληλα έχουν αυξηθεί οι επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία ψυχιατρικών κλινικών και η χορήγηση φαρμακευτικών αγωγών από τους ψυχιάτρους. Στατιστικά, οι δείκτες συσχετίζονται όμως αυτό που πρέπει επιτέλους να ειπωθεί δημόσια είναι ότι η αυτοκτονία δεν συσχετίζεται άμεσα και αποκλειστικά με την απώλεια εισοδήματος και την κρίση. Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε την αυτοκτονική συμπεριφορά; Με απλά λόγια, δε σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος που χάνει τη δουλειά του ή πτωχεύει θα αυτοκτονήσει όπως και να έχει. Η αυτοκτονία είναι ένα πολύ-παραγοντικό φαινόμενο στο οποίο συνυπάρχουν μεταβλητές που αφορούν (α) την προσωπικότητα του ατόμου (β) την ήδη διαμορφωμένη ψυχική του υγεία (γ) το κοινωνικό πλαίσιο και η