Author: Χαράλαμπος Πετράς, Ψυχολόγος.

Αντιμετωπίζοντας τον κοινωνικό στιγματισμό Εδώ και τρεις δεκαετίες, η ψυχική υγεία και κυρίως η ψυχιατρική, αποδεχόμενη τις σκοτεινές πλευρές της ιστορίας της, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το κοινωνικό στίγμα και τον αποκλεισμό των θεραπευόμενων, μεταρρυθμίζοντας τους δικούς της μηχανισμούς. Ομοίως και στην ψυχοθεραπεία, υπήρξε μία έντονη προσπάθεια για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στον στιγματισμό και την ντροπή που συνόδευαν την επίσκεψη σε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας. Εάν μέχρι πρόσφατα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τον κοινωνικό στιγματισμό γύρω από τα προβλήματα ψυχικής υγείας, σήμερα, στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή φτάνει ένας νέος στιγματισμός: αυτός των αρνητικών συναισθημάτων, του πόνου και της θλίψης. Ζητώντας βοήθεια Πολύ συχνά οι άνθρωποι επιζητούν την απαλλαγή από την θλίψη και τον πόνο σαν να είναι εχθροί τους, λέγοντας: «θέλω να διαχειριστώ αυτό που συνέβη και να μην στεναχωριέμαι». Η αλήθεια είναι όμως πως η στεναχώρια είναι, ακριβώς, η διαχείριση -σε συναισθηματικό

Πολύ συχνά, κάποιος γονέας καλεί στο γραφείο μου για να κλείσει ραντεβού εκ μέρους του ενήλικα γιου ή της ενήλικης κόρης του. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου, να παρουσιάσω την λογική που διέπει τον ρόλο ενός θεραπευτή αλλά και να προτείνω κάποιες λύσεις επί του θέματος με σκοπό την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση. Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, ο γονέας συνήθως επιθυμεί να μου παρουσιάσει πώς έχει η κατάσταση, να ζητήσει συμβουλές ή να με ενημερώσει για τον σκοπό της επίσκεψης του παιδιού (που πολλές φορές είναι άνω των 30 ετών). Όπως πιθανώς να αντιλαμβάνεστε, ένας ειδικός ψυχικής υγείας δεν μπορεί να σχολιάσει τη συμπεριφορά ενός τρίτου είτε από κοντά είτε μέσω τηλεφώνου, να αποδεχτεί την μία ή την άλλη άποψη περί του προβλήματος και να συμφωνήσει με το πλαίσιο της επίσκεψης που θέτει κάποιος

Γιατί θέτουμε στόχους; Τα όρια της "μόδας" και της ουσίας. Ο καθορισμός και η επίτευξη στόχων τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι ένας τρόπος να αναπτυσσόμαστε, να προχωράμε δηλαδή εμπρός στη ζωή. Μέσα από την επίτευξη στόχων διαμορφώνουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τις συνθήκες γύρω μας. Διαβαίνοντας, δηλαδή, την πορεία προς τον στόχο μας, καλλιεργούμε νέες δεξιότητες και ταυτόχρονα επενεργούμε στο περιβάλλον μας με σκοπό να το καταστήσουμε ευνοϊκότερο. Με άλλα λόγια, η επίτευξη στόχων είναι μια εξελεκτική διαδικασία προσαρμογής στη ζωή, εσωτερικά και εξωτερικά. Ταυτόχρονα ωστόσο, η συζήτηση για τους στόχους και την επίτευξή τους έχει υπερβεί τα όρια που θέτει η επιστημονική τεκμήριωση. Η στοχοθεσία ενταγμένη στα πλαίσια της βιομηχανίας της ευτυχίας και της ποπ ψυχολογίας παρουσιάζεται μέσα από εμμονές, ναρκισσιστικά πρότυπα και υπερβολές που τείνουν να θεωρηθούν ως κανονικότητα. Το κυνήγι της επιτυχίας και

Η στροφή προς μια Θετική Ψυχολογία, το κίνημα της αυτοβοήθειας και ταυτόχρονα μια σύγχρονη τάση για εύκολες και γρήγορες λύσεις που οδηγούν στην ευτυχία και την επιτυχία, έχουν αναζωπυρώσει τη συζήτηση για την «αυτοπεποίθηση». Δυστυχώς, λόγω της μαζικής διάδοσης μοντέλων επιτυχίας και της εμφάνισης ανεπάγγελτων «γκουρού» της ευτυχίας, η έννοια της αυτοπεποίθησης παρουσιάζεται απλουστευτικά και παραμορφωμένη από την μόδα. «Πίστεψέ το και μπορείς» ή «η δύναμη βρίσκεται μέσα σου» ή «αξίζεις», είναι μερικές από τις φράσεις που προτείνονται για να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Αλήθεια, πόσο πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας; Γιατί πρέπει να είμαστε τόσο σίγουροι για κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει ή για κάτι που δεν γνωρίζουμε; Μήπως συγχέουμε έννοιες όπως η ελπίδα και η αισιοδοξία με την αυτοπεποίθηση; Και πόσο βάρος τελικά μπορεί να γίνει για κάποιους να «πρέπει» να πιστέψουν στον εαυτό τους μονομιάς; Τι ορίζουμε

«Τι σημαίνει φροντίζω τον εαυτό μου; Τι πρέπει να κάνω δηλαδή;». Αυτή είναι μια ερώτηση που δέχομαι συχνά από ανθρώπους που παρά την τυπική τους ενηλικίωση, δεν έχουν μάθει ακόμα να φροντίζουν τον εαυτό τους. Η απουσία ουσιαστικής αυτό-φροντίδας αφενός είναι καθρέφτης μιας διαρκούς και σιωπηλής εσωτερικής μάχης αφετέρου οδηγεί σε δευτερογενή προβλήματα όπως η χρόνια κόπωση, η εξουθένωση αλλά και οι λάθος επιλογές σχέσεων σε φιλικό, ερωτικό και εργασιακό επίπεδο. Γιατί δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας; Περιμένουμε κάποιον άλλον να γίνει ο γονιός μας και να μας φροντίσει. Ως ενήλικες, εμείς έχουμε την ευθύνη της φροντίδας μας, μέσα από τις επιλογές και τις αποφάσεις μας τόσο σε καθημερινό επίπεδο όσο και σε σημαντικά θέματα που ορίζουν την ανάπτυξή μας. Αυτό από μόνο του, δεν είναι κάτι δεδομένο για όλους. Καταρχάς λοιπόν, δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας διότι πιθανώς το έχουμε αφήσει στους

Θέλω να μοιραστώ με τον αναγνώστη λίγα λόγια για την αλήθεια, τον πόνο και τις ανθρώπινες πληγές, όπως αυτά βιώνονται μέσα στην θεραπευτική πράξη. Η ψυχοθεραπεία αποτελεί μια εμπειρία αναζήτησης και διαχείρισης της αλήθειας πίσω από συμπτώματα, λάθος λύσεις και βεβαιότητες που συντηρούν το πρόβλημα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, μπορούμε να αλλάξουμε τα συναισθήματά μας για αυτά, στο τώρα. Με την ψυχοθεραπεία πάμε συντεταγμένα και μεθοδικά, εκεί που φοβόμαστε, αντιμετωπίζουμε τους δράκους και τους δαίμονές μας, δηλαδή τις αρνητικές πτυχές του εαυτού μας. Αυτές οι δύσκολες πλευρές μας, δημιουργήθηκαν και παρέμειναν κατακερματισμένες μέσα από εμπειρίες και καταστάσεις που μας πόνεσαν, μας τραυμάτισαν. Οι πληγές μας, τα ρήγματα στο έδαφος της ψυχής μας δεν είναι όσα απλά συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά όσα μας ορίζουν στο παρόν και πιθανώς καταδικάζουν το μέλλον μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε όσα συνέβησαν αλλά μπορούμε να