Αύγουστος 2019

Η στροφή προς μια Θετική Ψυχολογία, το κίνημα της αυτοβοήθειας και ταυτόχρονα μια σύγχρονη τάση για εύκολες και γρήγορες λύσεις που οδηγούν στην ευτυχία και την επιτυχία, έχουν αναζωπυρώσει τη συζήτηση για την «αυτοπεποίθηση». Δυστυχώς, λόγω της μαζικής διάδοσης μοντέλων επιτυχίας και της εμφάνισης ανεπάγγελτων «γκουρού» της ευτυχίας, η έννοια της αυτοπεποίθησης παρουσιάζεται απλουστευτικά και παραμορφωμένη από την μόδα. «Πίστεψέ το και μπορείς» ή «η δύναμη βρίσκεται μέσα σου» ή «αξίζεις», είναι μερικές από τις φράσεις που προτείνονται για να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Αλήθεια, πόσο πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας; Γιατί πρέπει να είμαστε τόσο σίγουροι για κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει ή για κάτι που δεν γνωρίζουμε; Μήπως συγχέουμε έννοιες όπως η ελπίδα και η αισιοδοξία με την αυτοπεποίθηση; Και πόσο βάρος τελικά μπορεί να γίνει για κάποιους να «πρέπει» να πιστέψουν στον εαυτό τους μονομιάς; Τι ορίζουμε

«Τι σημαίνει φροντίζω τον εαυτό μου; Τι πρέπει να κάνω δηλαδή;». Αυτή είναι μια ερώτηση που δέχομαι συχνά από ανθρώπους που παρά την τυπική τους ενηλικίωση, δεν έχουν μάθει ακόμα να φροντίζουν τον εαυτό τους. Η απουσία ουσιαστικής αυτό-φροντίδας αφενός είναι καθρέφτης μιας διαρκούς και σιωπηλής εσωτερικής μάχης αφετέρου οδηγεί σε δευτερογενή προβλήματα όπως η χρόνια κόπωση, η εξουθένωση αλλά και οι λάθος επιλογές σχέσεων σε φιλικό, ερωτικό και εργασιακό επίπεδο. Γιατί δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας; Περιμένουμε κάποιον άλλον να γίνει ο γονιός μας και να μας φροντίσει. Ως ενήλικες, εμείς έχουμε την ευθύνη της φροντίδας μας, μέσα από τις επιλογές και τις αποφάσεις μας τόσο σε καθημερινό επίπεδο όσο και σε σημαντικά θέματα που ορίζουν την ανάπτυξή μας. Αυτό από μόνο του, δεν είναι κάτι δεδομένο για όλους. Καταρχάς λοιπόν, δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας διότι πιθανώς το έχουμε αφήσει στους