ψυχολογία Tag

Η απιστία είναι ένα  φαινόμενο τόσο παλαιό όσο και ο γάμος. Αυτό δε σημαίνει, ωστόσο, ότι είναι κάτι απλό. Αποτελεί τραυματικό γεγονός για την ψυχή και κλονίζει τη σύνδεση των συντρόφων τις περισσότερες φορές, ανεπανόρθωτα. Βιώνεται με θυμό, απώλεια και διάσπαση της σχέσης εμπιστοσύνης, φόβο εγκατάλειψης, πλήττει την αυτοπεποίθηση και την σεξουαλική διάθεση. Πέρα από ζητήματα απόλαυσης, ηδονής, πολυγαμικότητας, ηθικής και δικαίου, η απιστία είναι κάτι με το οποίο δεν πρέπει να παίζει κανείς. Άπαξ και ανοίξει ο δρόμος αυτός, πολύ δύσκολα κλείνει. Τι ορίζεται ως απιστία; Απιστία υφίσταται στο γάμο και σε σχέσεις συντροφικές, δηλαδή σε σχέσεις ιδιαίτερης ψυχικής εγγύτητας στις οποίες υπάρχει ερωτική αποκλειστικότητα. Μπορεί να είναι συναισθηματική, σεξουαλική ή, φυσικά και τα δύο. Απιστία θεωρείται η σεξουαλική επαφή «της μιας νύχτας», το φιλί, η δημιουργία συναισθηματικού δεσμού με άλλο πρόσωπο που υπερβαίνει την φιλία, η δημιουργία σχέσεων μέσω διαδικτύου,

Ο δρόμος που βαδίζει ο καθένας μας στη ζωή περνά μέσα από σημαντικά γεγονότα, αποφάσεις, επιτυχίες, αποτυχίες και επιλογές που μέσα τους κρύβουν κέρδη και απώλειες. Σε κάθε σταθμό βιώνονται μια σειρά από αλλαγές. Και κάθε αλλαγή έχει δυο πτυχές: τη δέσμευση στο καινούριο και την αποδέσμευση από το παλιό. Από τη μία η αφοσίωση και από την άλλη ο αποχωρισμός, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δυο δυνάμεις αντίθετες στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της ωρίμανσης. Στο άρθρο αυτό θέλω να σταθώ στους αποχωρισμούς και να τους δώσω λίγο χώρο. Έννοιες όπως αποχωρισμός, αποδέσμευση, απεμπλοκή, απαγκίστρωση, αποχαιρετισμός, καθρεφτίζουν τον ανθρώπινο πόνο κατά τη διάρκεια μιας αλλαγής και συντροφεύουν την ελπίδα της ανανέωσης. Το αποχωρίζεσθαι εστί φιλοσοφείν και σίγουρα μια δεξιότητα που πρέπει να καλλιεργηθεί νοητικά και συναισθηματικά για να πορευθούμε με υγεία και δύναμη. Όσο αυτοέλεγχο χρειάζεται η δέσμευση σε

Γιατί θέτουμε στόχους; Τα όρια της "μόδας" και της ουσίας. Ο καθορισμός και η επίτευξη στόχων τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι ένας τρόπος να αναπτυσσόμαστε, να προχωράμε δηλαδή εμπρός στη ζωή. Μέσα από την επίτευξη στόχων διαμορφώνουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τις συνθήκες γύρω μας. Διαβαίνοντας, δηλαδή, την πορεία προς τον στόχο μας, καλλιεργούμε νέες δεξιότητες και ταυτόχρονα επενεργούμε στο περιβάλλον μας με σκοπό να το καταστήσουμε ευνοϊκότερο. Με άλλα λόγια, η επίτευξη στόχων είναι μια εξελεκτική διαδικασία προσαρμογής στη ζωή, εσωτερικά και εξωτερικά. Ταυτόχρονα ωστόσο, η συζήτηση για τους στόχους και την επίτευξή τους έχει υπερβεί τα όρια που θέτει η επιστημονική τεκμήριωση. Η στοχοθεσία ενταγμένη στα πλαίσια της βιομηχανίας της ευτυχίας και της ποπ ψυχολογίας παρουσιάζεται μέσα από εμμονές, ναρκισσιστικά πρότυπα και υπερβολές που τείνουν να θεωρηθούν ως κανονικότητα. Το κυνήγι της επιτυχίας και

Οι άνθρωποι λειτουργούμε ως small - group animals, ζούμε δηλαδή από το ξεκίνημα έως και το τέλος της ζωή μας σε ομάδες (οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, συνεργάτες). Ήδη από βρέφη, χρειαζόμαστε να ενταχθούμε σε μία ομάδα για 12 τουλάχιστον χρόνια, ώστε να επιβιώσουμε φυσικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Στον πολιτισμό μας αυτό το έργο αναλαμβάνει η πυρηνική οικογένεια με τη βοήθεια των προγόνων, των φίλων και των συγγενών. Η ανθρώπινη φύση Σύμφωνα με τις μελέτες του J. A. Rush, (1996, 1999) Αμερικανού Καθηγητή Ανθρωπολογίας, οι άνθρωποι λειτουργούμε ως small - group animals, ζούμε δηλαδή από το ξεκίνημα έως και το τέλος της ζωή μας σε ομάδες (οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, συνεργάτες). Ήδη από βρέφη, χρειαζόμαστε να ενταχθούμε σε μία ομάδα για 12 τουλάχιστον χρόνια, ώστε να επιβιώσουμε φυσικά (βιολογικά), συναισθηματικά και πνευματικά. Στον πολιτισμό μας αυτό το έργο αναλαμβάνει η πυρηνική οικογένεια με τη βοήθεια

O Pin Van Lommel, Ολλανδός Καρδιολόγος, μελέτησε τις επιθανάτιες εμπειρίες ασθενών του (near death experiences, N.D.E.) οι οποίοι παρέμειναν κλινικά νεκροί για κάποια ώρα λόγω καρδιακής προσβολής. Αρκετοί από αυτούς ανέφεραν ότι έζησαν μία επιθανάτια εμπειρία. Ανέφεραν ότι βρέθηκαν έξω από το σώμα τους να παρατηρούν τους γιατρούς που προσπαθούσαν να τους επαναφέρουν στη ζωή, ότι είδαν ένα λευκό φως να πλησιάζει από ψηλά και να βρίσκεται στην άκρη ενός τούνελ, κι ότι πέρασε η ζωή τους σαν ταινία, μπροστά από τα μάτια τους. Η μελέτη διήρκησε 10 χρόνια, δείτε τα αποτελέσματα.. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο Για να εξηγήσει ο Lommel το φαινόμενο αυτό έθεσε το εξής ερώτημα: είναι δυνατόν να έχουμε συνειδητότητα και έναν ανεξάρτητο εαυτό ενώ ο εγκέφαλός μας δεν λειτουργεί; Μπορεί ο κλινικά νεκρός άνθρωπος να έχει συνείδηση; Με άλλα λόγια, υπάρχει τελικά ψυχή; Για να

Πότε αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως μοναδική οντότητα; Πώς αναπτύσσεται η συνειδητότητα ενός ξέχωρου και προσωπικού εαυτού από την βρεφική ηλικία; Το άρθρο αποτελεί μια σύνοψη όλων των σκέψεων, των συναισθημάτων και των νευροφυσιολογικών διεργασιών που κρύβονται πίσω από τη λέξη «εγώ». Η συνειδητότητα, δηλαδή η αντίληψη του εαυτού είναιί μια έμφυτη δεξιότητα που αναπτύσσεται από τα πρώτα βήματα στη ζωή μας. Ο ενσώματος εαυτός: Συνειδητότητα και αντίληψη. Η συνειδητότητα του εαυτού (self-consciousness) στη νευροφυσιολογική της διάσταση αναπτύσσεται ως αίσθηση του ενσώματου εαυτού. Δηλαδή ενός εαυτού που κατέχει, αισθάνεται και κινεί ένα σώμα με ανατομία και λειτουργίες. Πτυχές της συνειδητότητας έχουν συνδεθεί με δύο θεμελιώδεις νευρογνωστικές εμπειρίες «αυτογνωσίας»: Πρώτον, την αντίληψη ότι το σώμα μας και τα μέρη του μας ανήκουν (body-ownership) και δεύτερον, την αντίληψη της θέσης και του όγκου που καταλαμβάνει το σώμα μας στο φυσικό περιβάλλον (self-location). Αυτές οι

Ο εσωτερικός μας διάλογος είναι μια συνεχής διεργασία αναστοχασμού και ενδοσκόπησης που συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων, στη βιωματική γνώση, την αυτοβελτίωση και εν τέλει στην αυτογνωσία και την ενδυνάμωση. Δεν πρόκειται για κάποια μυστηριακή, απόκρυφη ή απευθυνόμενη σε λίγους διαδικασία αλλά μια από τις ανώτερες λειτουργίες του ανθρώπινης συνειδητής και ασυνείδητης σκέψης. Πώς λειτουργεί ο εσωτερικός μας διάλογος; Ο εσωτερικός διάλογος είναι το λειτουργικό σύστημα που ενώνει τη συνειδητότητά μας με όλες τις πτυχές του εαυτού μας. Είναι μια δεξιότητα που καλλιεργείται είτε ατομικά είτε σε συνεργασία με έναν ψυχολόγο και είναι αυτή ακριβώς η αναζήτηση και αυτό-ανακάλυψη που οδηγεί συχνά στην ανάπτυξη νέων συμπεριφορών και στην επίτευξη πολύπλοκων στόχων. Ο διάλογος αυτός δεν συμβαίνει με έναν «αυτόνομο» ξεχωριστό εαυτό αλλά με τη βιωμένη γνώση μας, τις εμπειρίες και πηγές κανόνων και προτύπων που έχουμε σωρεύσει στη μνήμη μας (short-term memory, Long-term