Blog

Κάθε τέλος και μια αρχή, ιδιαίτερα κάθε φορά που ένας χρόνος φεύγει και ξεκινά ένας επόμενος. Για αρκετούς από εμάς, η έναρξη της νέας χρονιάς σηματοδοτεί και τη διατύπωση στόχων που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Επειδή ωστόσο η θετικότητα, η επιθυμία και η αισιοδοξία έχουν πολλές εκφράσεις, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο αγχώδεις, προσέξτε τις παρακάτω παγίδες. Η φαντασίωση ενός σημαντικού και ολοκληρωμένου στόχου για τον εαυτό, τη ζωή και την εργασία, είναι μια εξαιρετική παραγωγική φυσική διεργασία. Ο σχεδιασμός πλάνων με προσανατολισμό στην αλλαγή, την ανάπτυξη και την ωριμότητα, αποτελεί μια ικανότητα μέσω της οποίας εξελισσόμαστε. Προσέξτε τους άπιαστους στόχους και τις υπερβολικές προσδοκίες. Μπορεί η ανάγκη για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον να είναι ισχυρή, ωστόσο χρειάζεται αξιολόγηση των στόχων. Συχνά, οι άνθρωποι θέτουν πολλούς, μεγάλους και απαιτητικούς στόχους που δεν είναι εφικτό να επιτευχθούν άμεσα. Αυτό οδηγεί

Ο θυμός είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα και αποτελεί απάντηση σε ένα εξωτερικό ή εσωτερικό γεγονός που βιώνεται ως απειλή, παραβίαση, προσβολή, αδικία, ματαίωση, είναι μια φυσιολογική απάντηση σε γεγονότα τα οποία πληγώνουν ψυχικά και σωματικά. Στον φυσικό κόσμο, η απειλή αφορά συνήθως την ασφάλεια και την ακεραιότητά μας. Στην κοινωνική και προσωπική μας ζωή η απειλή αφορά στην απαξίωση, την απώλεια ρόλων που είναι σημαντικοί για εμάς (σύντροφος, συνεργάτης) και στα όρια μας. Σε αυτό το πλαίσιο, ο θυμός αποτελεί την έκφραση μιας βαθύτερης ανάγκης για σεβασμό και όρια. Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τον θυμό και την έκφρασή του. Πρώτον, ο θυμός ως βασικό ανθρώπινο συναίσθημα, είναι ένας φυσιολογικός μηχανισμός που μας κινητοποιεί για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, να διεκδικήσουμε ό,τι πιστεύουμε ότι μας αξίζει, να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, να διαφοροποιηθούμε και να αυτονομηθούμε από καταστάσεις που

Αρκετοί άνθρωποι πανικοβάλλονται όταν πρέπει να εκτεθούν σε άλλους, να παρουσιάσουν το έργο τους και να αξιολογηθούν. Καλλιτέχνες «μπλοκάρουν» μπροστά στο κοινό, «χάνουν» τα λόγια τους ή τρέμουν, αθλητές δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν για να αποδώσουν στους αγώνες. Υπάρχουν επαγγελματίες που εμφανίζουν έντονη εφίδρωση, ζάλη και σύγχυση όταν καλούνται να επιτύχουν σε μια συνέντευξη ή να υλοποιήσουν μια παρουσίαση. Όλοι τους, αντιμετωπίζουν το άγχος επίδοσης. Τι είναι το άγχος επίδοσης (performance anxiety). Το άγχος επίδοσης είναι το άγχος που βιώνουν οι άνθρωποι που καλούνται να επιτελέσουν έργο ή να υπηρετήσουν έναν ρόλο, σε πραγματικό χρόνο, μπροστά σε κοινό ή μια επιτροπή και οι επιδόσεις τους θα αξιολογηθούν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Όταν νιώθουμε ότι υπάρχει «παρατηρητής», όλα αλλάζουν. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, όπου δημιουργοί και ερευνητές από τον χώρο των τεχνών και των επιστημών, αισθάνονται αυτό το άγχος προτού παρουσιάσουν το έργο

Ο γάμος είναι μια δυναμική πράξη, είναι το πέρασμα από ένα προηγούμενο σε ένα επόμενο στάδιο της ζωής. Συχνά πιστεύουμε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, όμως αλλάζουν σχεδόν τα πάντα. Βεβαίως, η αλλαγή δεν συμβαίνει αυτόματα σε μια ολιγόλεπτη τελετή. Αν και είναι μια πολύ σημαντική απόφαση, συνήθως τα ζευγάρια αναζητούν θεραπεία ζεύγους πολύ μετά από τον γάμο τους ή ελάχιστες μέρες πριν και μόνο όταν εμφανιστούν προβλήματα. Ειδικότερα σε όσα αφορούν το γάμο και τις συντροφικές σχέσεις, δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες καθώς σε κάθε χρονική περίοδο, τα κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα μετασχηματίζονται δημιουργώντας νέες ανάγκες, κανόνες και ρόλους. Ωστόσο, υπάρχει μια σειρά από παραμέτρους που μπορούμε να λάβουμε υπόψη μας. Σε αυτό το άρθρο δεν θα αναζητήσουμε τα προβλήματα αλλά θα δώσουμε έμφαση αποκλειστικά σε όσα λειτουργούν θετικά, σε εκείνα που ενισχύουν τις δυνατότητες και τις επιθυμίες μας. Πότε είναι η

Η ανάγκη για διακοπές, όπως όλες οι βαθύτερες επιθυμίες και ορμές μας, είναι η φωνή του εαυτού μας. Η ψυχοσωματική κόπωση και το αυξημένο στρες είναι ενδείξεις, δηλαδή μηνύματα του πνεύματος και του σώματός μας στα οποία καλούμαστε να ανταποκριθούμε. Μια καλή σχέση με τον εαυτό σημαίνει μεταξύ άλλων, και αντίληψη των αναγκών του. Αντίθετα, η αδιαφορία απέναντι σε αυτά τα μηνύματα οδηγεί σε πτώση της απόδοσής μας και αυξάνει τις πιθανότητες για εμφάνιση ψυχολογικών προβλημάτων. Οι επιστημονικές έρευνες προτείνουν την ισορροπία και την κυκλικότητα. Έρευνες έχουν αναδείξει ότι η αποσύνδεσή μας από το περιβάλλον εργασίας και τους ρυθμούς που το χαρακτηρίζουν, λειτουργεί τόσο προληπτικά όσο και αναζωογονητικά. Η φυσική απόσταση από τον χώρο δουλειάς είναι σημαντική ωστόσο δεν αρκεί. Εκείνο που χρειάζεται είναι η ουσιαστική, ψυχολογική απόσταση από την εργασία, από όλα εκείνα τα στρεσογόνα στοιχεία που προκαλούν ψυχοσωματική κόπωση. Ιδιαίτερα

Τι συμβαίνει σε νευρογνωστικό και ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο κάθε φορά που καλούμαστε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας; Πώς αποτυπώνεται η αυτογνωσία στον εγκέφαλο και την συμπεριφορά μας; Το άρθρο αποτελεί μια σύνοψη όσων κρύβονται πίσω από τη λέξη "εγώ", όσα νιώθουμε και πιστεύουμε ότι είμαστε. Πώς λειτουργεί η συνειδητότητα του εαυτού στους ενήλικες και πώς μπορεί να βοηθήσει η ψυχοθεραπεία στην αυτογνωσία μας; Η συνειδητότητα είναι μια ανώτερη κατάσταση του ανθρώπινου οργανισμού. Η συνειδητότητα του εαυτού (Self-Counsciousness). Ο εαυτός και η συνειδητότητά του είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα στην ψυχολογία. Αποτελεί ταυτόχρονα μια νευροφυσιολογική, ψυχοσυναισθηματική και κοινωνική διεργασία. Σώμα, συναίσθημα και περιβάλλον αλληλεπιδρούν κάθε φορά που σκεφτόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε κάθε στιγμή αυτογνωσίας μας αποτυπώνουμε το ψυχολογικό μας «τώρα» που βιώνουμε πίσω από κάθε «εγώ» μας. Όλες οι προσεγγίσεις – νευροεπιστήμες, ψυχολογία, κοινωνική θεωρία- καλούνται να απαντήσουν σε

Οι άνθρωποι στις δύσκολες, οριακές στιγμές της ζωής στρέφουν το βλέμμα στον εαυτό ή στο Θείο και αναζητούν τη δύναμη που θα τα υπερβεί όλα, την πίστη, την επιμονή, την ελπίδα. Μια τέτοια στιγμή είναι η εμφάνιση μιας σοβαρής νόσου όπως ο καρκίνος. Θα ήθελα πολύ γράψω ότι με τη θετική σκέψη ή και την ψυχοθεραπεία, αλλάζοντας απλώς τα συναισθήματά μας, μπορούμε να γιατρέψουμε τον καρκίνο. Η αλήθεια είναι όμως, ότι δεν υπάρχει άμεση συσχέτιση της σκέψης ως νόηση με την εμφάνιση ή την θεραπεία μιας νόσου, εννοώ σχέση αιτίας-αιτιατού. Η προσωπικότητά μας, ο τρόπος ζωής μας, μπορούν να συμβάλλουν στην πρόληψη ή την αντιμετώπιση ασθενειών αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η θετική σκέψη, ο οραματισμός, ο διαλογισμός ή η βαθύτερη υπαρξιακή αποδοχή γιατρεύουν απευθείας ένα πρόβλημα υγείας. Η ψυχολογία μας μπορεί να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά την πορεία μιας

Κάπνισμα, Αλκοόλ και στρες, θέτουν σε κίνδυνο την υγιή κύηση και ανάπτυξη του παιδιού. Οι περιβαλλοντικές συνθήκες και η κατάσταση της υγείας της μητέρας μπορούν να επηρεάσουν, πιθανώς και ανεπανόρθωτα, την προγεννητική ανάπτυξη του εμβρύου. Καθώς τα όργανα και τα μέρη του σώματος του κυήματος αναπτύσσονται και διαμορφώνονται βρίσκονται σε μια «ευαίσθητη περίοδο» κατά την οποία μπορούν να επηρεαστούν αρνητικά από τις συνθήκες στις οποίες πραγματοποιείται η κύηση. Από τη στιγμή που ένα όργανο ή μέρος του σώματος του αναπτυσσόμενου εμβρύου έχει διαμορφωθεί, είναι κάπως λιγότερο ευάλωτο σε βλάβες. Οι παράγοντες που μπορούν να βλάψουν το αναπτυσσόμενο έμβρυο προκαλώντας παραμόρφωση, καθυστέρηση της ανάπτυξης, εγκεφαλικές βλάβες ή ακόμη και θάνατο ονομάζονται τερατογόνα. Αυτά μπορεί να είναι ασθένειες της μητέρας, φάρμακα και επιβλαβείς ουσίες, τα οποία προκαλούν μια σειρά από προβλήματα. Κάποιοι από τους παράγοντες που προκαλούν προβλήματα είναι: Μητρικά χαρακτηριστικά:Η διατροφή, η ψυχολογική

Η επιλόχειος κατάθλιψη αποτελεί την εκδοχή ενός μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου το οποίο εξ ορισμού επηρεάζει τη συνολική λειτουργικότητα της μητέρας. Σε αυτή τη βάση, θεωρείται ότι επιφέρει σημαντικά ελλείμματα στην ικανότητά της να ανταπεξέλθει στον ρόλο της, γεγονός που φαίνεται να συμβάλλει αρνητικά στην ανάπτυξη του παιδιού. Ωστόσο, τι στοιχεία προκύπτουν από την σύγχρονη έρευνα, ποιοι είναι οι παράγοντες που συνυπολογίζονται και τι συμβαίνει με το σύνολο του οικογενειακού συστήματος; Η έννοια της επιλόχειου κατάθλιψης επικεντρώνει το ενδιαφέρον στο πρόσωπο της μητέρας η οποία ενοχοποιείται και τελικά λειτουργεί στην κοινωνία μας ως «αποδιοπομπαίος τράγος» αφήνοντας στο σκοτάδι τον ρόλο του συζύγου και πατέρα αλλά και τη συνολική ανάπτυξη της οικογένειας ως σύστημα. Το άρθρο στοχεύει στην παρουσίαση και επεξεργασία πρωτογενών ερευνών, από την οποία προκύπτει η ανάγκη για μια συστημικά προσανατολισμένη ποιοτική έρευνα. Τι λέει η επιστημονική έρευνα; Οι Sidor et al (2011),