ψυχολόγος Tag

H συνάντηση με μια άλλη ύπαρξη, η επιθυμία για αγάπη και δεσμό είναι μια φυσική, έμφυτη τάση που καθορίζεται και διαμορφώνεται ψυχοπολιτισμικά σε κάθε τόπο και χρόνο, σε κάθε γενιά. Η συντροφικότητα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή. Ωστόσο, η ίδια η εγγύτητα,  η διαφορετικότητα, η προσωπική ιστορία του καθενός σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε σχέση φυσιολογικά, μπορούν να μετατρέψουν την συντροφικότητα σε ένα πεδίο εξουσίας και ανταγωνισμών. Ακόμη και σχέσεις που γενικά αναπτύσσονται ομαλά, ενδέχεται να βιώσουν τέτοιες φάσεις οι οποίες ευτυχώς, δεν είναι αναπόφευτκες ή μη διαχειρίσιμες. Στο άρθρο αυτό δεν μιλώ για περιπτώσεις παθολογικές όπου στην σχέση αναπτύσσεται βία και κακοποίηση ως το βασικό μοτίβο σύνδεσης. Αναφέρομαι στους συντρόφους που είναι γενικά λειτουργικοί στη ζωή τους, μπορούν να ακολουθήσουν κάποιους κανόνες, να αγαπήσουν, να αποδεχτούν ότι δεν υπάρχει το απόλυτο, το ιδανικό,

Ο δρόμος που βαδίζει ο καθένας μας στη ζωή περνά μέσα από σημαντικά γεγονότα, αποφάσεις, επιτυχίες, αποτυχίες και επιλογές που μέσα τους κρύβουν κέρδη και απώλειες. Σε κάθε σταθμό βιώνονται μια σειρά από αλλαγές. Και κάθε αλλαγή έχει δυο πτυχές: τη δέσμευση στο καινούριο και την αποδέσμευση από το παλιό. Από τη μία η αφοσίωση και από την άλλη ο αποχωρισμός, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δυο δυνάμεις αντίθετες στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της ωρίμανσης. Στο άρθρο αυτό θέλω να σταθώ στους αποχωρισμούς και να τους δώσω λίγο χώρο. Έννοιες όπως αποχωρισμός, αποδέσμευση, απεμπλοκή, απαγκίστρωση, αποχαιρετισμός, καθρεφτίζουν τον ανθρώπινο πόνο κατά τη διάρκεια μιας αλλαγής και συντροφεύουν την ελπίδα της ανανέωσης. Το αποχωρίζεσθαι εστί φιλοσοφείν και σίγουρα μια δεξιότητα που πρέπει να καλλιεργηθεί νοητικά και συναισθηματικά για να πορευθούμε με υγεία και δύναμη. Όσο αυτοέλεγχο χρειάζεται η δέσμευση σε

Αντιμετωπίζοντας τον κοινωνικό στιγματισμό Εδώ και τρεις δεκαετίες, η ψυχική υγεία και κυρίως η ψυχιατρική, αποδεχόμενη τις σκοτεινές πλευρές της ιστορίας της, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το κοινωνικό στίγμα και τον αποκλεισμό των θεραπευόμενων, μεταρρυθμίζοντας τους δικούς της μηχανισμούς. Ομοίως και στην ψυχοθεραπεία, υπήρξε μία έντονη προσπάθεια για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στον στιγματισμό και την ντροπή που συνόδευαν την επίσκεψη σε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας. Εάν μέχρι πρόσφατα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τον κοινωνικό στιγματισμό γύρω από τα προβλήματα ψυχικής υγείας, σήμερα, στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή φτάνει ένας νέος στιγματισμός: αυτός των αρνητικών συναισθημάτων, του πόνου και της θλίψης. Ζητώντας βοήθεια Πολύ συχνά οι άνθρωποι επιζητούν την απαλλαγή από την θλίψη και τον πόνο σαν να είναι εχθροί τους, λέγοντας: «θέλω να διαχειριστώ αυτό που συνέβη και να μην στεναχωριέμαι». Η αλήθεια είναι όμως πως η στεναχώρια είναι, ακριβώς, η διαχείριση -σε συναισθηματικό

Πολύ συχνά, κάποιος γονέας καλεί στο γραφείο μου για να κλείσει ραντεβού εκ μέρους του ενήλικα γιου ή της ενήλικης κόρης του. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου, να παρουσιάσω την λογική που διέπει τον ρόλο ενός θεραπευτή αλλά και να προτείνω κάποιες λύσεις επί του θέματος με σκοπό την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση. Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, ο γονέας συνήθως επιθυμεί να μου παρουσιάσει πώς έχει η κατάσταση, να ζητήσει συμβουλές ή να με ενημερώσει για τον σκοπό της επίσκεψης του παιδιού (που πολλές φορές είναι άνω των 30 ετών). Όπως πιθανώς να αντιλαμβάνεστε, ένας ειδικός ψυχικής υγείας δεν μπορεί να σχολιάσει τη συμπεριφορά ενός τρίτου είτε από κοντά είτε μέσω τηλεφώνου, να αποδεχτεί την μία ή την άλλη άποψη περί του προβλήματος και να συμφωνήσει με το πλαίσιο της επίσκεψης που θέτει κάποιος

Γιατί θέτουμε στόχους; Τα όρια της "μόδας" και της ουσίας. Ο καθορισμός και η επίτευξη στόχων τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι ένας τρόπος να αναπτυσσόμαστε, να προχωράμε δηλαδή εμπρός στη ζωή. Μέσα από την επίτευξη στόχων διαμορφώνουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τις συνθήκες γύρω μας. Διαβαίνοντας, δηλαδή, την πορεία προς τον στόχο μας, καλλιεργούμε νέες δεξιότητες και ταυτόχρονα επενεργούμε στο περιβάλλον μας με σκοπό να το καταστήσουμε ευνοϊκότερο. Με άλλα λόγια, η επίτευξη στόχων είναι μια εξελεκτική διαδικασία προσαρμογής στη ζωή, εσωτερικά και εξωτερικά. Ταυτόχρονα ωστόσο, η συζήτηση για τους στόχους και την επίτευξή τους έχει υπερβεί τα όρια που θέτει η επιστημονική τεκμήριωση. Η στοχοθεσία ενταγμένη στα πλαίσια της βιομηχανίας της ευτυχίας και της ποπ ψυχολογίας παρουσιάζεται μέσα από εμμονές, ναρκισσιστικά πρότυπα και υπερβολές που τείνουν να θεωρηθούν ως κανονικότητα. Το κυνήγι της επιτυχίας και

Η στροφή προς μια Θετική Ψυχολογία, το κίνημα της αυτοβοήθειας και ταυτόχρονα μια σύγχρονη τάση για εύκολες και γρήγορες λύσεις που οδηγούν στην ευτυχία και την επιτυχία, έχουν αναζωπυρώσει τη συζήτηση για την «αυτοπεποίθηση». Δυστυχώς, λόγω της μαζικής διάδοσης μοντέλων επιτυχίας και της εμφάνισης ανεπάγγελτων «γκουρού» της ευτυχίας, η έννοια της αυτοπεποίθησης παρουσιάζεται απλουστευτικά και παραμορφωμένη από την μόδα. «Πίστεψέ το και μπορείς» ή «η δύναμη βρίσκεται μέσα σου» ή «αξίζεις», είναι μερικές από τις φράσεις που προτείνονται για να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Αλήθεια, πόσο πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας; Γιατί πρέπει να είμαστε τόσο σίγουροι για κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει ή για κάτι που δεν γνωρίζουμε; Μήπως συγχέουμε έννοιες όπως η ελπίδα και η αισιοδοξία με την αυτοπεποίθηση; Και πόσο βάρος τελικά μπορεί να γίνει για κάποιους να «πρέπει» να πιστέψουν στον εαυτό τους μονομιάς; Τι ορίζουμε