Blog

Γιατί θέτουμε στόχους; Τα όρια της "μόδας" και της ουσίας. Ο καθορισμός και η επίτευξη στόχων τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι ένας τρόπος να αναπτυσσόμαστε, να προχωράμε δηλαδή εμπρός στη ζωή. Μέσα από την επίτευξη στόχων διαμορφώνουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τις συνθήκες γύρω μας. Διαβαίνοντας, δηλαδή, την πορεία προς τον στόχο μας, καλλιεργούμε νέες δεξιότητες και ταυτόχρονα επενεργούμε στο περιβάλλον μας με σκοπό να το καταστήσουμε ευνοϊκότερο. Με άλλα λόγια, η επίτευξη στόχων είναι μια εξελεκτική διαδικασία προσαρμογής στη ζωή, εσωτερικά και εξωτερικά. Ταυτόχρονα ωστόσο, η συζήτηση για τους στόχους και την επίτευξή τους έχει υπερβεί τα όρια που θέτει η επιστημονική τεκμήριωση. Η στοχοθεσία ενταγμένη στα πλαίσια της βιομηχανίας της ευτυχίας και της ποπ ψυχολογίας παρουσιάζεται μέσα από εμμονές, ναρκισσιστικά πρότυπα και υπερβολές που τείνουν να θεωρηθούν ως κανονικότητα. Το κυνήγι της επιτυχίας και

Η στροφή προς μια Θετική Ψυχολογία, το κίνημα της αυτοβοήθειας και ταυτόχρονα μια σύγχρονη τάση για εύκολες και γρήγορες λύσεις που οδηγούν στην ευτυχία και την επιτυχία, έχουν αναζωπυρώσει τη συζήτηση για την «αυτοπεποίθηση». Δυστυχώς, λόγω της μαζικής διάδοσης μοντέλων επιτυχίας και της εμφάνισης ανεπάγγελτων «γκουρού» της ευτυχίας, η έννοια της αυτοπεποίθησης παρουσιάζεται απλουστευτικά και παραμορφωμένη από την μόδα. «Πίστεψέ το και μπορείς» ή «η δύναμη βρίσκεται μέσα σου» ή «αξίζεις», είναι μερικές από τις φράσεις που προτείνονται για να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Αλήθεια, πόσο πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας; Γιατί πρέπει να είμαστε τόσο σίγουροι για κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει ή για κάτι που δεν γνωρίζουμε; Μήπως συγχέουμε έννοιες όπως η ελπίδα και η αισιοδοξία με την αυτοπεποίθηση; Και πόσο βάρος τελικά μπορεί να γίνει για κάποιους να «πρέπει» να πιστέψουν στον εαυτό τους μονομιάς; Τι ορίζουμε

«Τι σημαίνει φροντίζω τον εαυτό μου; Τι πρέπει να κάνω δηλαδή;». Αυτή είναι μια ερώτηση που δέχομαι συχνά από ανθρώπους που παρά την τυπική τους ενηλικίωση, δεν έχουν μάθει ακόμα να φροντίζουν τον εαυτό τους. Η απουσία ουσιαστικής αυτό-φροντίδας αφενός είναι καθρέφτης μιας διαρκούς και σιωπηλής εσωτερικής μάχης αφετέρου οδηγεί σε δευτερογενή προβλήματα όπως η χρόνια κόπωση, η εξουθένωση αλλά και οι λάθος επιλογές σχέσεων σε φιλικό, ερωτικό και εργασιακό επίπεδο. Γιατί δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας; Περιμένουμε κάποιον άλλον να γίνει ο γονιός μας και να μας φροντίσει. Ως ενήλικες, εμείς έχουμε την ευθύνη της φροντίδας μας, μέσα από τις επιλογές και τις αποφάσεις μας τόσο σε καθημερινό επίπεδο όσο και σε σημαντικά θέματα που ορίζουν την ανάπτυξή μας. Αυτό από μόνο του, δεν είναι κάτι δεδομένο για όλους. Καταρχάς λοιπόν, δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας διότι πιθανώς το έχουμε αφήσει στους

Θέλω να μοιραστώ με τον αναγνώστη λίγα λόγια για την αλήθεια, τον πόνο και τις ανθρώπινες πληγές, όπως αυτά βιώνονται μέσα στην θεραπευτική πράξη. Η ψυχοθεραπεία αποτελεί μια εμπειρία αναζήτησης και διαχείρισης της αλήθειας πίσω από συμπτώματα, λάθος λύσεις και βεβαιότητες που συντηρούν το πρόβλημα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, μπορούμε να αλλάξουμε τα συναισθήματά μας για αυτά, στο τώρα. Με την ψυχοθεραπεία πάμε συντεταγμένα και μεθοδικά, εκεί που φοβόμαστε, αντιμετωπίζουμε τους δράκους και τους δαίμονές μας, δηλαδή τις αρνητικές πτυχές του εαυτού μας. Αυτές οι δύσκολες πλευρές μας, δημιουργήθηκαν και παρέμειναν κατακερματισμένες μέσα από εμπειρίες και καταστάσεις που μας πόνεσαν, μας τραυμάτισαν. Οι πληγές μας, τα ρήγματα στο έδαφος της ψυχής μας δεν είναι όσα απλά συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά όσα μας ορίζουν στο παρόν και πιθανώς καταδικάζουν το μέλλον μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε όσα συνέβησαν αλλά μπορούμε να

Σήμερα, όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας εξοικειώνεται με ζητήματα ψυχικής υγείας. Δυστυχώς όμως, πολλοί συνάνθρωποι μας που υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα, αναζητούν οι ίδιοι «συμπτώματα» στον εαυτό τους διαβάζοντας άρθρα στο διαδίκτυο ή βιβλία που απευθύνονται κυρίως σε ιατρούς. Αναζητώντας παντού ένα πρόβλημα, καθιερώνεται μια λογική "αυτό-διάγνωσης" και ταξινόμησης της συμπεριφοράς μας ως κάτι «αφύσικο» και «παθολογικό» χωρίς καμία ουσιαστική αξιολόγηση. Παρατηρείται δηλαδή, μια άνευ ορίου απόπειρα ποινικοποίησης των ανθρώπινων εμπειριών και συναισθημάτων όπως ο φόβος, η θλίψη, το άγχος, το στρες κλπ. Με την αναζήτηση κλειστών διαγνώσεων ασχολούνται περισσότερο η Ψυχιατρική και η Κλινική Ψυχολογία. Η διάγνωση στην πραγματικότητα είναι μία συνεχόμενη και μακροπρόθεσμη διεργασία που περιλαμβάνει πολύπλοκους παράγοντες, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει μονοσήμαντα παρατηρώντας απλώς τον εαυτό μας ή τους άλλους. Στη Ψυχοθεραπεία αποδομούμε τις "ταμπέλες". Οι συμβουλευτικές και ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις έχουν κατεύθυνση προς την απεμπόληση

Οι περισσότεροι άνθρωποι που επισκέπτονται έναν Ψυχολόγο, αντιμετωπίζουν συμπτώματα που επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή του, αναστατώνουν την ισορροπία τους και μειώνουν τη λειτουργικότητά τους. Από τη στιγμή που το άτομο αδυνατεί να υπερβεί μόνο του τις δυσκολίες αυτές, αναζητά βοήθεια. Το ερώτημα που συχνά προκύπτει είναι η επιλογή ανάμεσα σε Ψυχοθεραπεία ή Φαρμακοθεραπεία. Δείτε στο άρθρο μου αυτό, ποιες είναι οι λογικές πίσω από κάθε παρέμβαση. Η Ψυχοθεραπεία και η Φαρμακοθεραπεία ως διαφορετικές λογικές. Τα συμπτώματα είναι οι άμεσα παρατηρήσιμες δυσλειτουργίες που προκαλούν επιπτώσεις στις σχέσεις, στις εργασιακές επιδόσεις και στη συνολική λειτουργικότητά μας. Για παράδειγμα, το επίμονο άγχος, οι φοβίες, η κρίση πανικού, τα ψυχοσωματικά προβλήματα, οι αρνητικές και επίμονες σκέψεις, η έντονη και επίμονη απόσυρση, η αίσθηση αβοηθητότητας, τα προβλήματα στη λήψη τροφής και τον ύπνο, η δυσανάλογη βία και οι εκρήξεις θυμού. Ο θεραπευόμενος προσέρχεται όχι απλώς εστιασμένος αλλά αφομοιωμένος από

Η κοινωνική απομόνωση ή απόσυρση, αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας, δηλαδή έναν τρόπο να προσαρμοζόμαστε στη ζωή και να διαχειριζόμαστε το άγχος που προκαλεί η εμπλοκή μας στις ανθρώπινες σχέσεις, στην κοινωνία και τον πολιτισμό. Ενώ έχει αναδειχθεί αρκετά η αξία των υγιών προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων στην ψυχολογία μας, ελάχιστα έχουν ειπωθεί για την αξία της θετικής, συνειδητής και εθελοντικής απομόνωσης. Η ενδοσκόπηση, είναι μια δημιουργική εκδοχή περιστασιακής απόσυρσης. Η κοινωνικοποίηση, δηλαδή η ανάληψη ρόλων και η δημιουργία διαπροσωπικών σχέσεων που προάγουν την υγεία και την άνθιση του ατόμου, αποτελούν έναν καθοριστικό παράγοντα στην οικοδόμηση της ευτυχίας. Ωστόσο, ο δρόμος για την δημιουργία αυτών των σχέσεων με τους άλλους, δηλαδή σχέσεων που διαμορφώνουν συνθήκες ανάπτυξης και άνθισης, περνά μέσα από την σχέση με τον εαυτό μας. Για να συνδεθούμε με τον εαυτό μας χρειάζεται ένας βαθμός απόσυρσης, και απομόνωσης. Το προβλήματα που δημιουργούνται από

Οι άνθρωποι λειτουργούμε ως small - group animals, ζούμε δηλαδή από το ξεκίνημα έως και το τέλος της ζωή μας σε ομάδες (οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, συνεργάτες). Ήδη από βρέφη, χρειαζόμαστε να ενταχθούμε σε μία ομάδα για 12 τουλάχιστον χρόνια, ώστε να επιβιώσουμε φυσικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Στον πολιτισμό μας αυτό το έργο αναλαμβάνει η πυρηνική οικογένεια με τη βοήθεια των προγόνων, των φίλων και των συγγενών. Η ανθρώπινη φύση Σύμφωνα με τις μελέτες του J. A. Rush, (1996, 1999) Αμερικανού Καθηγητή Ανθρωπολογίας, οι άνθρωποι λειτουργούμε ως small - group animals, ζούμε δηλαδή από το ξεκίνημα έως και το τέλος της ζωή μας σε ομάδες (οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, συνεργάτες). Ήδη από βρέφη, χρειαζόμαστε να ενταχθούμε σε μία ομάδα για 12 τουλάχιστον χρόνια, ώστε να επιβιώσουμε φυσικά (βιολογικά), συναισθηματικά και πνευματικά. Στον πολιτισμό μας αυτό το έργο αναλαμβάνει η πυρηνική οικογένεια με τη βοήθεια