ψυχοθεραπεία Tag

Η απιστία είναι ένα  φαινόμενο τόσο παλαιό όσο και ο γάμος. Αυτό δε σημαίνει, ωστόσο, ότι είναι κάτι απλό. Αποτελεί τραυματικό γεγονός για την ψυχή και κλονίζει τη σύνδεση των συντρόφων τις περισσότερες φορές, ανεπανόρθωτα. Βιώνεται με θυμό, απώλεια και διάσπαση της σχέσης εμπιστοσύνης, φόβο εγκατάλειψης, πλήττει την αυτοπεποίθηση και την σεξουαλική διάθεση. Πέρα από ζητήματα απόλαυσης, ηδονής, πολυγαμικότητας, ηθικής και δικαίου, η απιστία είναι κάτι με το οποίο δεν πρέπει να παίζει κανείς. Άπαξ και ανοίξει ο δρόμος αυτός, πολύ δύσκολα κλείνει. Τι ορίζεται ως απιστία; Απιστία υφίσταται στο γάμο και σε σχέσεις συντροφικές, δηλαδή σε σχέσεις ιδιαίτερης ψυχικής εγγύτητας στις οποίες υπάρχει ερωτική αποκλειστικότητα. Μπορεί να είναι συναισθηματική, σεξουαλική ή, φυσικά και τα δύο. Απιστία θεωρείται η σεξουαλική επαφή «της μιας νύχτας», το φιλί, η δημιουργία συναισθηματικού δεσμού με άλλο πρόσωπο που υπερβαίνει την φιλία, η δημιουργία σχέσεων μέσω διαδικτύου,

H συνάντηση με μια άλλη ύπαρξη, η επιθυμία για αγάπη και δεσμό είναι μια φυσική, έμφυτη τάση που καθορίζεται και διαμορφώνεται ψυχοπολιτισμικά σε κάθε τόπο και χρόνο, σε κάθε γενιά. Η συντροφικότητα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή. Ωστόσο, η ίδια η εγγύτητα,  η διαφορετικότητα, η προσωπική ιστορία του καθενός σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε σχέση φυσιολογικά, μπορούν να μετατρέψουν την συντροφικότητα σε ένα πεδίο εξουσίας και ανταγωνισμών. Ακόμη και σχέσεις που γενικά αναπτύσσονται ομαλά, ενδέχεται να βιώσουν τέτοιες φάσεις οι οποίες ευτυχώς, δεν είναι αναπόφευτκες ή μη διαχειρίσιμες. Στο άρθρο αυτό δεν μιλώ για περιπτώσεις παθολογικές όπου στην σχέση αναπτύσσεται βία και κακοποίηση ως το βασικό μοτίβο σύνδεσης. Αναφέρομαι στους συντρόφους που είναι γενικά λειτουργικοί στη ζωή τους, μπορούν να ακολουθήσουν κάποιους κανόνες, να αγαπήσουν, να αποδεχτούν ότι δεν υπάρχει το απόλυτο, το ιδανικό,

Ο δρόμος που βαδίζει ο καθένας μας στη ζωή περνά μέσα από σημαντικά γεγονότα, αποφάσεις, επιτυχίες, αποτυχίες και επιλογές που μέσα τους κρύβουν κέρδη και απώλειες. Σε κάθε σταθμό βιώνονται μια σειρά από αλλαγές. Και κάθε αλλαγή έχει δυο πτυχές: τη δέσμευση στο καινούριο και την αποδέσμευση από το παλιό. Από τη μία η αφοσίωση και από την άλλη ο αποχωρισμός, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δυο δυνάμεις αντίθετες στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της ωρίμανσης. Στο άρθρο αυτό θέλω να σταθώ στους αποχωρισμούς και να τους δώσω λίγο χώρο. Έννοιες όπως αποχωρισμός, αποδέσμευση, απεμπλοκή, απαγκίστρωση, αποχαιρετισμός, καθρεφτίζουν τον ανθρώπινο πόνο κατά τη διάρκεια μιας αλλαγής και συντροφεύουν την ελπίδα της ανανέωσης. Το αποχωρίζεσθαι εστί φιλοσοφείν και σίγουρα μια δεξιότητα που πρέπει να καλλιεργηθεί νοητικά και συναισθηματικά για να πορευθούμε με υγεία και δύναμη. Όσο αυτοέλεγχο χρειάζεται η δέσμευση σε

Αντιμετωπίζοντας τον κοινωνικό στιγματισμό Εδώ και τρεις δεκαετίες, η ψυχική υγεία και κυρίως η ψυχιατρική, αποδεχόμενη τις σκοτεινές πλευρές της ιστορίας της, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το κοινωνικό στίγμα και τον αποκλεισμό των θεραπευόμενων, μεταρρυθμίζοντας τους δικούς της μηχανισμούς. Ομοίως και στην ψυχοθεραπεία, υπήρξε μία έντονη προσπάθεια για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού ενάντια στον στιγματισμό και την ντροπή που συνόδευαν την επίσκεψη σε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας. Εάν μέχρι πρόσφατα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τον κοινωνικό στιγματισμό γύρω από τα προβλήματα ψυχικής υγείας, σήμερα, στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή φτάνει ένας νέος στιγματισμός: αυτός των αρνητικών συναισθημάτων, του πόνου και της θλίψης. Ζητώντας βοήθεια Πολύ συχνά οι άνθρωποι επιζητούν την απαλλαγή από την θλίψη και τον πόνο σαν να είναι εχθροί τους, λέγοντας: «θέλω να διαχειριστώ αυτό που συνέβη και να μην στεναχωριέμαι». Η αλήθεια είναι όμως πως η στεναχώρια είναι, ακριβώς, η διαχείριση -σε συναισθηματικό

Πολύ συχνά, κάποιος γονέας καλεί στο γραφείο μου για να κλείσει ραντεβού εκ μέρους του ενήλικα γιου ή της ενήλικης κόρης του. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου, να παρουσιάσω την λογική που διέπει τον ρόλο ενός θεραπευτή αλλά και να προτείνω κάποιες λύσεις επί του θέματος με σκοπό την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση. Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, ο γονέας συνήθως επιθυμεί να μου παρουσιάσει πώς έχει η κατάσταση, να ζητήσει συμβουλές ή να με ενημερώσει για τον σκοπό της επίσκεψης του παιδιού (που πολλές φορές είναι άνω των 30 ετών). Όπως πιθανώς να αντιλαμβάνεστε, ένας ειδικός ψυχικής υγείας δεν μπορεί να σχολιάσει τη συμπεριφορά ενός τρίτου είτε από κοντά είτε μέσω τηλεφώνου, να αποδεχτεί την μία ή την άλλη άποψη περί του προβλήματος και να συμφωνήσει με το πλαίσιο της επίσκεψης που θέτει κάποιος

Σήμερα, όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας εξοικειώνεται με ζητήματα ψυχικής υγείας. Δυστυχώς όμως, πολλοί συνάνθρωποι μας που υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα, αναζητούν οι ίδιοι «συμπτώματα» στον εαυτό τους διαβάζοντας άρθρα στο διαδίκτυο ή βιβλία που απευθύνονται κυρίως σε ιατρούς. Αναζητώντας παντού ένα πρόβλημα, καθιερώνεται μια λογική "αυτό-διάγνωσης" και ταξινόμησης της συμπεριφοράς μας ως κάτι «αφύσικο» και «παθολογικό» χωρίς καμία ουσιαστική αξιολόγηση. Παρατηρείται δηλαδή, μια άνευ ορίου απόπειρα ποινικοποίησης των ανθρώπινων εμπειριών και συναισθημάτων όπως ο φόβος, η θλίψη, το άγχος, το στρες κλπ. Με την αναζήτηση κλειστών διαγνώσεων ασχολούνται περισσότερο η Ψυχιατρική και η Κλινική Ψυχολογία. Η διάγνωση στην πραγματικότητα είναι μία συνεχόμενη και μακροπρόθεσμη διεργασία που περιλαμβάνει πολύπλοκους παράγοντες, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει μονοσήμαντα παρατηρώντας απλώς τον εαυτό μας ή τους άλλους. Στη Ψυχοθεραπεία αποδομούμε τις "ταμπέλες". Οι συμβουλευτικές και ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις έχουν κατεύθυνση προς την απεμπόληση

Οι περισσότεροι άνθρωποι που επισκέπτονται έναν Ψυχολόγο, αντιμετωπίζουν συμπτώματα που επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή του, αναστατώνουν την ισορροπία τους και μειώνουν τη λειτουργικότητά τους. Από τη στιγμή που το άτομο αδυνατεί να υπερβεί μόνο του τις δυσκολίες αυτές, αναζητά βοήθεια. Το ερώτημα που συχνά προκύπτει είναι η επιλογή ανάμεσα σε Ψυχοθεραπεία ή Φαρμακοθεραπεία. Δείτε στο άρθρο μου αυτό, ποιες είναι οι λογικές πίσω από κάθε παρέμβαση. Η Ψυχοθεραπεία και η Φαρμακοθεραπεία ως διαφορετικές λογικές. Τα συμπτώματα είναι οι άμεσα παρατηρήσιμες δυσλειτουργίες που προκαλούν επιπτώσεις στις σχέσεις, στις εργασιακές επιδόσεις και στη συνολική λειτουργικότητά μας. Για παράδειγμα, το επίμονο άγχος, οι φοβίες, η κρίση πανικού, τα ψυχοσωματικά προβλήματα, οι αρνητικές και επίμονες σκέψεις, η έντονη και επίμονη απόσυρση, η αίσθηση αβοηθητότητας, τα προβλήματα στη λήψη τροφής και τον ύπνο, η δυσανάλογη βία και οι εκρήξεις θυμού. Ο θεραπευόμενος προσέρχεται όχι απλώς εστιασμένος αλλά αφομοιωμένος από

Οι άνθρωποι λειτουργούμε ως small - group animals, ζούμε δηλαδή από το ξεκίνημα έως και το τέλος της ζωή μας σε ομάδες (οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, συνεργάτες). Ήδη από βρέφη, χρειαζόμαστε να ενταχθούμε σε μία ομάδα για 12 τουλάχιστον χρόνια, ώστε να επιβιώσουμε φυσικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Στον πολιτισμό μας αυτό το έργο αναλαμβάνει η πυρηνική οικογένεια με τη βοήθεια των προγόνων, των φίλων και των συγγενών. Η ανθρώπινη φύση Σύμφωνα με τις μελέτες του J. A. Rush, (1996, 1999) Αμερικανού Καθηγητή Ανθρωπολογίας, οι άνθρωποι λειτουργούμε ως small - group animals, ζούμε δηλαδή από το ξεκίνημα έως και το τέλος της ζωή μας σε ομάδες (οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, συνεργάτες). Ήδη από βρέφη, χρειαζόμαστε να ενταχθούμε σε μία ομάδα για 12 τουλάχιστον χρόνια, ώστε να επιβιώσουμε φυσικά (βιολογικά), συναισθηματικά και πνευματικά. Στον πολιτισμό μας αυτό το έργο αναλαμβάνει η πυρηνική οικογένεια με τη βοήθεια